Beoordeling: 5

Een scenarioschrijver van formaat (de man achter No country for old man en The Road), een regisseur van terechte wereldfaam en een batterij acteurs om van te smullen: kat in het bakkie zou je denken. Nope.

Een advocaat (Michael Fassbender) krijgt iets vaags te maken met drugs. Brat Pitt en Javier Bardem lopen daar moeilijk tussen door. Penelope Cruz kroelt onder lakens en Cameron Diaz manipuleert. Ingewikkelde gebeurtenissen, gewauwel, blablajaddajadda en dan gaan ze (bijna) allemaal dood. The end.

Het probleem zit hem vooral in het verhaal. Het begin is bewust vaag gehouden, waarschijnlijk om de boel een mysterieuze glans te verlenen, maar dat levert vooral veel saaie momenten op met weinig interessante karakters die nergens echt indalen. Als de spanning eindelijk de kop opsteekt (nou ja, spanning, laten we zeggen dat de allerergste verveling plaats maakt voor een iets matigere variant) kan het je nauwelijks nog schelen waarom iedereen toch precies op de vlucht is en wie hoe dood gaat.

En dan is er nog de added atraction van de filosofische intermezzo’s. Mexicaanse bobo’s die midden in een vluchtscene existentiële monologen declameren, dat werk. Er zijn films waarin dat prima werkt – ik denk aan Only God forgives bijvoorbeeld – maar hier irriteert het vooral.

Ook de acteurs zijn niet op dreef. Pitt lijkt de nieuwe Depp te worden met nog weer een variant op Snatch (OK, iets minder vet aangezet maar toch), Bardem (die ik absoluut zeer bewonder) blijft erg vlak en Fassbender is helemaal om bij in slaap te vallen. Wat een mietje. Cruz vind ik nooit echt leuk en dat is hier niet anders. De enige aardige rol is die van Diaz: zij schmiert lekker en is een van de weinige lichtpuntjes in de film.

Technisch gezien is alles wel in orde hoor, maar echt glanzen wil niks. Ja, leuk gebruik van interieurs en landschappen, aardig geluid, geen echt waardeloze soundtrack. Maar om nou te zeggen: dáár geef ik mijn huidige baan voor op en begin eindelijk die lang gekoesterde regisseurscarriere: neuh.

Behalve Diaz is er nog één pluspunt en dat is de sterfscene van Brat Pitt. Zowel in opbouw, montage als verbeelding van de dood van het karakter vormt deze scene voor mij het hoogtepunt van de film. Al voorspeld ergens in het begin, komt hij op een moment dat je het toch net niet meer ziet aankomen. Fantastisch opgebouwd, meesterlijk uitgevoerd en éven onder de huid kruipend laat deze scene zien, wat de councelor éigenlijk had kunnen zijn. Tegelijkertijd demonstreert hij bedroevend duidelijk wat de film is geworden.

Een mislukking.

Beoordeling: 5,5

Het boek was leuk. Geen meesterwerk maar een knap geschreven spannend verhaal met sterke dialogen en de vinger aan de pols van de moderne tijd. Plus een aanleiding tot plezierige ethische discussies. De film blijft daar ver bij achter.

De broers Serge en Paul Lohman dineren met hun vrouwen in een duur restaurant. Met omtrekkende bewegingen spreken zij over hun kinderen die – zo blijkt in de loop van het verhaal steeds duidelijker – iets gruwelijks hebben gedaan. De sfeer verdikt, spanningen lopen op en de toekomst wordt met elke minuut zwarter.

Herman Koch (van Jiskefet) weet hoe hij moet schrijven. In zijn roman verweven de elementen zich naadloos tot een hechte eenheid: de spanning is vanaf de eerste pagina te snijden, het mysterie ontrafelt zich tergend langzaam en de karakters blijven voortdurend geloofwaardig. Aan het eind moet je eerst even adem halen.

De film probeert dat te kopieren maar slaagt daar absoluut niet in. Het verhaal blijft weliswaar herkenbaar maar er zijn te veel afleidingen. En soms groeien die uit tot irritaties.

Daarbij gaat het niet om de filmische elementen. De grove korrel, de weggetrokken kleuren en het gebruik van reflecties en koude neonlichten verlenen het verhaal sfeer. De nadruk op close-ups en het inventieve spel met scherpte-diepte dwingen hier en daar zelfs bewondering af. Ook de montage is prima in orde.

De irritatie ligt eerder in de afhandeling van het verhaal. Op een of andere manier lijken de scenes niet zo te werken als in het boek. Waar je al lezend meegezogen wordt, heb je hier te vaak het idee naar een doordeweekse soap te kijken.

Mijn idee: het zijn de acteurs. En dan vooral de mannen. Kim van Kooten doet het aardig en Thekla Reuten nog beter (hoewel ze naar het einde toe krediet verliest), maar Daan Schuurmans speelt zijn one-trick-ponyrol en Jacob Derwig stelt maximaal teleur in de hoofdrol. Zijn noeste boosheid aan het begin van de film komt uit de lucht vallen en lijkt eerder een maniertje dan een doorleefde emotie en zijn transformatie tot hulpeloos slachtoffer in de tweede helft overtuigt geen seconde.

Daardoor kruipt het verhaal nooit onder de huid en blijf je voortdurend van een afstand kijken. Nou ja, en je gaat je irriteren. Om alles wat ontbreekt. Om datgene wat met dit materiaal mogelijk was geweest. En dat moet je bij een thriller nou eenmaal niet hebben.

Dan maar wachten op de versie van Gwyneth Palthrow.