Beoordeling: 8
Welbeschouwd heeft deze documentaire weinig te bieden: het camerawerk is matig, de montage stuntelig en het verhaal kent nauwelijks opbouw. Toch wist hij mij te raken. En goed.
Jo Garner (een twintiger die als assistent meewerkte aan The Hangover) onderzoekt à la Morgan Spurlock of technologie de mensheid ook voordelen kan bieden. Hij reist een maand lang door Amerika zonder geld en probeert voedsel en onderdak te vinden enkel en alleen met behulp van Craigslist, zeg maar de Amerikaanse “marktplaats”.
Dit gegeven is op zichzelf interessant genoeg, maar al snel gaat de documentaire meer over de mensen die Joe ontmoet, dan over zijn onderzoek. Vreemde personages op het eerste gezicht, maar altijd boeiend, gastvrij en niet zelden hartverwarmend.
Naast een self acclaimd dominatrix (but I don’t do sex), een reiziger met een onverwoestbaar vertrouwen in zijn auto en diverse kunstenaars met meer motivatie dan talent zijn het vooral twee ontmoetingen die indruk maken. Een zeer gastvrij gezin uit Irak, dat Joe uitnodigt voor een maaltijd, en een ex-actrice die strijdt met kanker en psychoses. Geweldige mensen.
Opvallend – en absoluut inspirerend – is hoe positief alles verloopt. Nergens een wanklank, nooit een onvertogen woord. En dat terwijl de contacten willekeurig tot stand komen en achter elke mail of telefoongesprek een potentiele psychopaat zou kunnen zitten. Bijzonder.
Critici spreken over het feit dat de aanwezigheid van een camera daar veel mee te maken zal hebben en dat kan best, maar dan nog. Ook wordt er op Internet gezeurd over het feit dat Joe niet echt een uitgesproken figuur is: hij oogt wat saai, analyseert niet en zoekt ook nog eens geen werkelijk extreme situaties op.
Dat is voor mij echter juist het grootste pluspunt van de film. Joe is Joe. Niets meer en niets minder. Geen filosoof, geen deskundige en geen onderzoeker. Met zijn absolute middelmatigheid is hij aangenaam herkenbaar en buitengewoon sympathiek. Daarnaast geeft hij alle personages die hij ontmoet de ruimte om vrij te schitteren. Misschien ook omdat hij nooit oordeelt en telkens weer oprecht contact lijkt te maken met iedereen die hij ontmoet. Een waar genoegen om te zien.
Craiglist Joe is een kleine en warme documentaire die de wereld mooier maakt. Als Joe aan het eind huilt wanneer hij aan zijn moeder probeert uit te leggen wat hij heeft meegemaakt is dat voor menigeen misschien sentimenteel. Ik vind het prachtig.