Beoordeling: 6

Ik trok er niet echt aan maar mijn zoon vond hem boeiend en zei dat ik moest kijken. Dus goed dan. Toch is het niet mijn film.

Denzel Washington redt een heleboel mensen door een vliegtuig onder zeer moeilijke omstandigheden toch nog aan de grond te zetten. In het daaropvolgende onderzoek blijkt dat hij op dat moment onder invloed was van alcohol en cocaïne. Wat volgt is een karakteranalyse en een soort casestudy van een verslavingsstoornis.

Robert Zemeckis kiest een donkerdere aanpak dan gebruikelijk in deze hybride film die veel goede elementen bevat maar uiteindelijk nergens werkelijk uit de verf komt. Deels rampenfilm met stevige effecten, deels karakterstudie, deels verslavingsdrama en (jammer genoeg) ook deels verlossingspreek met een “i’ve seen the light”-einde waar je tenen vier keer van omkrullen.

Aan Washington ligt het niet: die speelt uitstekend en durft (bijna) de hele film afstandelijk en met vlagen realistisch onsympathiek te blijven. Hij zuipt dat het een lieve lust is, snuift cocaine om weer bij te komen en stoot iedereen die hem wil helpen politiek incorrect van zich af. Daarbij maakt hij de worsteling binnen een verslaving duidelijk voelbaar zonder sterk te overdrijven of in clishés te vervallen.

Het is volgens mij ook niet de regie. Zemeckis blijft overeind staan in zwartere werkelijkheden dan “Back to the future” en “Death becomes here” (over “Forrest Gump” spreek ik uit principe niet, iedereen maakt fouten, maar alsjeblieft zeg). Hij geeft de film een somber soort realisme mee dat bij vlagen echt wel werkt.

Het is vooral een gebrek aan evenwicht dat de film nekt. De crash uit het begin suggereert actie, maar die valt snel volledig weg. De karakterstudie die dan volgt is op zichzelf helemaal niet slecht maar wordt eerst ontkracht door het even amusante als karikaturale optreden van John Goodman en vervolgens aan het eind van de film volledig verneukt door de inconsistente hallelujaklanken van zelfinzicht en goedkope spijt.

Dat gebeurt niet allemaal op stel en sprong. Als een kikker in een ketel met langzaam kokend water begint die disbalans je pas halverwege op de zenuwen te werken. Dan denk je steeds vaker: alsjeblieft, focus!

Ja, de film bezit kwaliteiten. Maar ook duidelijke makken. En  ja, in de werkelijkheid kunnen verschillende min of meer onsamenhangende elementen prima naast elkaar bestaan. Hier irriteren ze vooral.

Beoordeling: 6,5

Het moet niet altijd wagyu beef zijn. Soms is een smaakvol bereide gehaktbal precies wat je nodig hebt. En daar komt Trouble with the curve de metafoor binnen.

Clint Eastwood speelt een baseballscout die last krijgt van allerlei ouderdomskwalen maar nog één keer langs amateurvelden reist om talent te vinden. Door een samenloop van omstandigheden krijgt hij gezelschap van zijn dochter, die in de loop van de tijd van hem vervreemd is geraakt. Uiteraard komen zij moeizaam maar gestaag nader tot elkaar.

Voor Robert Lorenz is dit een regiedebuut, maar ook weer niet echt. Hij werkt al meer dan 20 jaar met Eastwood samen, als producent en als assistent regisseur. Dat is te merken. Hij neemt het rustige tempo en de stille toon van Eastwoods latere films moeiteloos over. Niet op hetzelfde niveau maar ook niet onverdienstelijk.

Eastwood prolongeert zijn rol uit Million dollar baby en Gran Torino: hij moppert en heeft moeite met emoties en communicatie. Je zou kunnen zeggen: herhaling, maar als ik dat op deze manier nog voor elkaar krijg op mijn 82^ste teken ik daar nu meteen voor. Amy Adams speelt uitstekend en Justin Timberlake is wat jong, maar niet slecht. John Goodman heeft een kleine zij het niet onbelangrijke rol en hij steelt wat mij betreft de show.

Trouble with the curve is niet origineel. Beentheredonethat van de opening tot aan de titel, maar dat maakt weinig uit. Je weet wat je krijgt, de rust is aangenaam en het verhaal sympathiek genoeg om de rit met plezier uit te zitten.

Er zijn absoluut betere films, geen enkele discussie. Maar ook slechtere.

Beoordeling: 7,5

Michael Winterbottom maakt bijzondere films. Afgezien van alledaagse sociale thematieken a la Ken Loach gebruikt hij ook vaak afwijkende filmtechnieken, in het bijzonder een grote nadruk op muziek, improvisatie en afwijkende narratieve structuren. In Everyday doet hij daar nog een schepje boven op.

De film vertelt het verhaal van een gezin onder spanning aan de onderkant van de samenleving. Moeder Karen (Shirley Henderson), doet haar best om haar vier kinderen groot te brengen terwijl haar man (John Simm) in de gevangenis zit. Maar als ik zeg “verhaal” bedoel ik dat beslist niet in de gebruikelijke zin van het woord.

Everyday is opgenomen over een periode van vijf jaar, telkens in kleine, kaleidoskopisch losse taferelen. Door de voortdurende herhaling van specifieke scenes – wandelingen door het Engelse landschap, bus- en treinritten, gevangenisbezoeken, kleine huiselijke gebeurtenissen, afwisselende seizoenen en daadwerkelijk ouder wordende kinderen – ontstaat een intrigerend beeld van een gezin waarin de vader navrant afwezig is.

Er is geen boog, geen duidelijke lijn en zelfs geen werkelijk verhaal met een begin en een einde, maar toch weet de film te boeien. Zoals een documentaire dat doet. Alles gebeurt heel dichtbij en volstrekt levensecht.

Toch gebruikt de film wel nadrukkelijke technieken. Er zijn terugkerende fraaie natuuropnames om de sfeer en het verstrijken van de tijd te onderstrepen, er is het nadrukkelijke gebruik van de titel die telkens weer in beeld komt om de jaren van elkaar te scheiden er zijn de vele herhalingen en er is de zeer opvallende muziek van Michael Nyman die hypnotisch werkt en contemplatie genereert.

De natuurlijke stijl ontstaat vooral door de rest van de cameravoering (handheld, video, natuurlijk belicht) en nog meer door de acteurs. John Simm is al buitengewoon geloofwaardig als doorsnee kleincrimineel maar Shirley Henderson (bekend als huismeisje in “Yes” van Sally Potter en voor het grote publiek als Moaning Myrtle in twee Harry Potterfilms) speelt zo klein en zo natuurlijk dat je af en toe bijna je gezicht afwendt vanwege inbreuk op de persoonlijke levenssfeer.

En dan zijn er nog de kinderen. Alle vier uit hetzelfde (niet acterende) gezin en alle vier volkomen echt. Misschien is het omdat ze geen verhaal hoeven te spelen en gewoon zichzelf mogen zijn, maar dan nóg. Winterbottom is er in geslaagd – en dat gebeurt niet bepaald vaak – om ook in het spel een absoluut natuurlijke en ongeconstrueerde indruk te wekken. Beslist geen geringe prestatie.

Dan geen 8?

Voor mij – ondanks alle lyrische kritieken – niet. De afwezigheid van een verhaal en de documentaire feel vormen een duidelijke kracht maar ze zorgen er ook voor dat ik hier en daar even afdwaal en dat er een afstand blijft bestaan die me eerder doet observeren dan meeleven. Op die manier blijf ik steeds aan de rand staan en raakt het verhaal me niet echt in het hart. Als de titels rollen resoneert het niet voldoende.

Let op: “everyday” is een bijzondere film. Een origineel, goed uitgevoerd en uitstekend gespeeld filmisch experiment. Zeker gaan zien. Maar one of the best British films of the past few years? Hm.

Beoordeling: 6

In 1990 schreef Stephen Robello “Alfred Hitchcock and the making of psycho”. Geweldig boek. Spannend, fascinerend, inzichtelijk. Sacha Gervasi (de scriptschrijver van The Terminal) maakte er een film van: mwoah.

Veel van wat Robello zo goed documenteerde en smakelijk beschreef passeert de revu. Hitchcocks wens om na “North by Northwest” met iets revolutionair nieuws te komen, de problemen met de studio’s, het vreemde karakter van Anthony Perkins, de huwelijksproblemen van de regisseur en zijn bovenprofessionele interesse in de vrouwelijke hoofdrolspelers. Dat zou eigenlijk een goede film moeten opleveren.

“Hitchcock” heeft ook zeker zijn merites. De decors en kostuums zijn prachtig en roepen effectief de sfeer op van de late jaren vijftig, veel scene’s vormen een feest van herkenning voor fans en filmliefhebbers en het verhaal is boeiend genoeg om nergens echt te vervelen.

De acteurs doen het best goed. Helen Mirren (Alma) speelt bekwaam als altijd, Toni Colette verdient een kleine Oscar en Scarlet Johansson als Janet Leigh en Jessica Biehl als Vera Miles zijn beter te verdragen dan in hun andere films, waarschijnlijk omdat ze hier niet meer hoeven te doen dan filmdiva’s spelen: gefundenes Fressen.

De problemen beginnen bij Anthony Hopkins. Hoewel je van een dergelijk acteur waarschijnlijk nooit echt kunt zeggen dat hij slecht speelt vond ik hem als Hitchcock niet overtuigend. Misschien komt het door de duidelijk zichtbare lagen make-up en misschien door de zwaar gekunstelde presentatie (die Hitchcock ook wel hád, ik weet het) maar je blijft steeds een acteur zien die een regisseur náspeelt.

Vervolgens  is er iets vaags dat ik moeilijk kan omschrijven maar laat ik het zo proberen: alles kabbelt. De gebeurtenissen die in het boek zo tot leven komen, krijgen hier nooit echt diepe kleuren. De conflicten met de studiobazen, de huwelijksproblemen, de avonturen op de set: je ziet het potentieel en het is duidelijk dat iedereen zijn best doet, maar het wil nooit vonken.

Gervasi probeert dat nog te compenseren door af en toe droomscènes in te zetten. Net als in zijn tv-shows presenteert Hitchcock daarin vreemde situaties, met een sterke nadruk op Ed Gein, de massamoordenaar die als voorbeeld diende voor  Norman Bates. Maar ook hier blijft de toon gematigd en slaat de vlam niet in de pan.

Tenslotte mis ik diepgang. Hitchcock was een belangrijk en invloedrijke regisseur en dat merk je nergens. Er zijn geen inzichtelijke stukken over het maken van films, geen analyses, geen discussies.  In het boek besteedt Rebello bijvoorbeeld een heel hoofdstuk aan de douchescene; in de film verwatert dat tot homeopatische proporties.

De film sluit met een scene waarin Hitchcock het publiek toespreekt. Aan het einde strijkt een kraai neer op zijn schouder: een knipoog naar de volgende film die de regisseur zal gaan maken: The Birds. Leuk wel, temeer daar HBO net een tweede (tv-)Hitchcockfilm heeft gemaakt, “The girl”, over zijn relatie met Tippi Hedren. Ik ga toch weer kijken. Dat dan weer wel.